elenaatma.gr

Απολαμβάνω τους ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, τους ανθρώπους με θράσος και με θάρρος, που θα διεκδικήσουν αυτό που θέλουν. Αυτούς που θα πουν αυτό που σκέφτονται και θα βάλουν τον εαυτό τους πάνω από όλους. Αυτούς που πιστεύουν στον εαυτό τους και καταφέρνουν να τους πιστέψουν και οι άλλοι. Αυτούς που αν τους απογοητεύσεις θα εκνευριστούν πιο πολύ από ότι θα στεναχωρηθούν . Αυτούς που θα βάλουν Χ σε ό,τι χαλάει τη "ζαχαρένια" τους. Αυτούς που δε συμβιβάζονται με τίποτε λιγότερο από αυτό που θεωρούν πως αξίζουν. Αυτούς που έχουν τη δύναμη να πληγώσουν τους άλλους για να μην πληγωθούν οι ίδιοι.

Τους απολαμβάνω και τους θαυμάζω, μπορεί να μην τους συμπαθώ πάντα, αλλά έχουν αυτό το κάτι που λείπει από τα υπόλοιπα «ταπεινά χαμομηλάκια» (που θα έλεγε και η φίλη Ματίνα). Διεκδικούν αυτό που πιστεύουν πως είναι το καλύτερο και αν δεν τους «κάτσει» πεισμώνουν και προσπαθούν είτε περισσότερο είτε «πάμε γι’ άλλα για καλύτερα».

Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους, γιατί μπορούν και φιλτράρουν τα συναισθήματα τους και το μυαλό τους συνήθως υπερισχύει της καρδιάς.

by Elena Atmatzidou

Πέρασε ήδη ένας χρόνος από τη μικρή μας ζωή γεμάτος αρρώστιες, θανάτους, ειδήσεις, φόβο, εγκλεισμό, αποκοινωνικοποίηση, άδειος από χαμόγελα, κόσμο, χαρά κτλ

Ένας χρόνος στην ουσία...πεταμένος και χαμένος. Δε θα ασχοληθώ με το αν ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε σωστά ή όχι, δεν είναι ο σκοπός μου και ούτε είμαι εδώ για να κρίνω. Θέλω να πιστεύω πως κανείς δεν περίμενε το πως θα καταλήξουν τα πράγματα κι αν κάποιος αρμόδιος το ήξερε κάτι διαφορετικό θα είχε γίνει (προσπαθώ ακόμα να πιστεύω πως υπάρχει καλό μέσα στον άνθρωπο...).

Με αυτό το άρθρο, που γράφω Σάββατο βράδυ, θέλω να αναφερθώ σε κάποια κατάλοιπα, ίσως, όλου αυτού του διαστήματος. (Είμαστε και μετά από πανσέληνο, συνεπώς ό,τι απαισιόδοξο αναφέρω δικαιολογείται)

Την ίδια φάση την πέρασα και το περασμένο καλοκαίρι μετά την πρώτη καραντίνα, που για να βγω βράδυ έπρεπε να το σκέφτομαι μια εβδομάδα και τελικά μια ώρα πριν να το ακυρώνω. Τι να φταίει; Συνήθισα νομίζω να κάθομαι μπροστά σε μια τηλεόραση τα ΣΚ, να μη με πειράζει αν δε βγω, αν δε δω άνθρωπο, αν δε μιλήσω με κανέναν.

Όχι, δε λέω πως μου αρέσει λέω πως απλά δε με πειράζει. Έχω συμβιβαστεί; Είναι πολύ πιθανό. Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος νομίζω... βέβαια δεν αντιδράμε όλοι το ίδιο, άλλοι έχουν βάλει ό,τι έχει ξεμείνει στη ντουλάπα τους και έχουν ξεχυθεί στα μαγαζιά. Δεν το κρίνω, κι εγώ πήγα και θα ξαναπάω φυσικά, αλλά έχει φύγει ο ενθουσιασμός του «σήμερα έχει έξοδο! Ουάου! Πάμε να στολιστούμε, να βαφτούμε, να χτενιστούμε και να περάσουμε όμορφα!»

Είναι άραγε άλλοι στην ίδια κατάσταση ή μόνο εγώ συνεχίζω να «πετάω» τον χρόνο μου λες και είναι απεριόριστος;

Κλείνω, λοιπόν, αυτό το mini άρθρο ελπίζοντας πως όλα αυτά που ζούμε είναι προσωρινά και πως σύντομα θα επανέλθει ο ενθουσιασμός όλων μας για να ζήσουμε όσα χάσαμε και να συζητάμε κάτι διαφορετικό πέραν των εμβολίων, των self test κτλ

Η ζωή είναι μικρή, το λέω σε εμένα, το λέω και σε όποιον πάτησε να διαβάσει αυτό το κειμενάκι! Ας μαζέψουμε τις δυνάμεις μας και ας τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και μας επιτρέπεται :-) Καλή Κυριακή!

by Elena Atmatzidou

Και ναι! Δε θα μπορούσε να λείπει ένα «πεσμένο» αρθράκι από το «μπλογκ» ενός Καρκίνου μέσα στο 2020! (Και πολύ άργησε, αν με ρωτάτε)

Ημέρες γιορτών που θα έπρεπε να φέρνουν χαρά και να ξεχειλίζει η αγάπη και η ευτυχία από παντού! Οι λίγες ώρες στις επίσημες ημέρες που προσπαθούμε να μη λέμε κακίες «λόγω της ημέρας Αντωνάκη μου», που θα έπρεπε να δίνουμε μόνο ευχές και να μοιράζουμε αγκαλιές και αγάπη. Οκ, τις αγκαλιές φέτος θεωρώ πως έχουμε εμπεδώσει πως πρέπει χρονικά να τις αποφεύγουμε, οπότε πάει και αυτό.

Τι σημασία έχει αν θα κρατηθείς 1,2,3 ή 4 μέρες από το να πεις την κακία που σκέφτεσαι ή αν θα είσαι ευγενικός αυτές τις ημέρες από τη στιγμή που οι σκέψεις σου μπορεί να είναι ακατάλληλες δια ανήλικους (🪓) ; Και θα απαντήσω ευθύς αμέσως, ΚΑΜΙΑ! Αν μπορείς να καταφέρεις να μη σκέφτεσαι και να μη λες, τότε ναι, αλλά 360 ημέρες τον χρόνο κι όχι 4!

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τις ευχές, με τα χριστουγεννιάτικα hits που παίζουν παντού, που μας δημιουργούν αμφότερα μια ψευδαίσθηση αλλαγής! Τα περισσότερα, όπως έχουμε παρατηρήσει, αναφέρουν πως τα φετινά Χριστούγεννα ή το νέο έτος θα είναι διαφορετικό κ.τ.λ. και διερωτώμαι, ΓΙΑΤΙ; Τι θα αλλάξει; Τι θα αλλάξουμε εμείς για να αλλάξει κάτι στη ζωή μας; Δυστυχώς δεν πέφτουν ουρανοκατέβατες οι αλλαγές. Έτσι και στις ευχές, δε λέμε «εύχομαι να σκέφτεσαι αλλιώς και να σου συμβεί το καλύτερο», αλλά προτιμάμε να το αφήνουμε στη μοίρα του λέγοντας «εύχομαι το νέο έτος να φέρει...» και τι είναι το νέο έτος για να φέρει; Ο Άγιος ο Βασίλης;

Δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, τα ίδια εύχομαι κι εγώ σε όλους και το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσω να εύχομαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά μπορεί μια ευχή να αλλάξει κάτι; Γιατί οκ, το σύμπαν μπορεί να ακούει, αλλά θεωρώ πως όλα πλέον τα λέμε αυτοματοποιημένα χωρίς καν να τα συνειδητοποιούμε ή να τα εννοούμε.

Εν κατακλείδι, δεν έχω ιδέα για το ποιος είναι ο ορθός τρόπος να ευχηθούμε, αλλά ξέρω πως αν δεν αλλάξουμε μόνοι μας αυτό που μας ενοχλεί, δεν πρόκειται να αλλάξει μόνο του. Σκέψου, γράψε αυτά που σε ενοχλούν και προσπάθησε για τις επόμενες 360 ημέρες να τα διορθώσεις, έτσι ίσως να αλλάξει κάτι τα επόμενα Χριστούγεννα ή τον επόμενο χρόνο και να έρθει η πολυπόθητη αλλαγή.

Τροφή για λίγη ακόμα σκέψη!

Χρόνια Πολλά!

By Elena Atmatzidou

Θα μπορούσε η συγκεκριμένη ανάρτηση να είναι η συνέχεια της προηγούμενης, εκτός και αν δεν έχεις διαβάσει το προηγούμενο, τότε είναι απλά μία ανάρτηση, και καλή σου ανάγνωση!

Όπως καταλαβαίνουμε όλοι με «βασανίζουν» λίγο οι επιλογές μας και το αν τη ζωή μας τελικά είναι μόνο οι επιλογές μας.

Η δική μου άποψη τελικά είναι ότι ναι, η ζωή μας είναι οι επιλογές μας. Όλα τα συναισθήματα μας είναι λόγω των επιλογών μας, η χαρά μας, η λύπη μας, η απογοήτευση μας, η υπερηφάνεια μας, κτλ, όλα είναι επιλογές μας.

Δεν είναι ένα θέμα που μπορώ να είμαι απόλυτη, κάποιες φορές ξεγελιέμαι και πιστεύω στην «τύχη», δεν ξέρω όμως αν υπάρχει ή απλά είναι κάτι που έχουμε σκεφτεί εμείς οι άνθρωποι για να έχουμε κάπου αλλού να ρίχνουμε την ευθύνη. Σκέφτομαι λοιπόν κάποιες από τις επιλογές που κάνουμε γενικά οι άνθρωποι και σου τις παραθέτω.

Σκέψου λίγο, λοιπόν, τα παρακάτω λέγοντας τα στον εαυτό σου και ίσως καταλήξεις κι εσύ στο ίδιο συμπέρασμα or #not!

Είναι επιλογή μου να πιστεύω στους ανθρώπους και να απογοητεύομαι.
Είναι επιλογή μου και πρόβλημα μου να ελπίζω για το οτιδήποτε.
Είναι επιλογή μου να κάθομαι σε μια δουλειά που δε μου αρέσει.
Είναι επιλογή μου να μην έχω φίλους.
Είναι επιλογή μου να σκοτώνω.
Είναι επιλογή μου να κλέβω.
Είναι επιλογή μου να πίνω.
Είναι επιλογή μου να επιτρέπω στον κάθε ένα να επηρεάζει τη ζωή μου.
Είναι επιλογή μου να δίνω σημασία εκεί που δεν πρέπει.
Είναι επιλογή μου να αγχώνομαι.
Είναι επιλογή μου να αγαπώ.
Είναι επιλογή μου να μισώ.

Και πόσες ακόμα επιλογές που μπορεί κανείς να σκεφτεί...

Το μόνο, ίσως, που δεν είναι επιλογή μας, είναι ό,τι έχει να κάνει με τη σωματική και ψυχική υγεία, κι αυτό μόνο αν δεν είναι συνέπεια των παλαιότερων επιλογών μας.

Νέα τροφή για σκέψη... (γιατί γενικά δεν τρώμε πολύ σε αυτή την καραντίνα...)

Εσένα; Είναι άραγε η ζωή σου είναι οι επιλογές σου;

by Elena Atmatzidou

Όλοι λίγο ή πολύ έχουμε τα συμπλέγματα μας, κοινώς, είμαστε κομπλεξικοί!

Το πως όμως εκδηλώνεται στον καθένα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Κάποιοι βασανιζόμαστε μόνοι μας και κάποιοι βασανίζουμε τους γύρω μας. Σε αυτό το «άρθρο» θα αναφερθώ σε αυτούς που βασανίζουν τους άλλους, καθώς το τι κάνει ο κάθε ένας στον εαυτό του θα πρέπει να τι ψάξει λίγο μόνος του..

Στην κατηγορία, λοιπόν, αυτών των «σαδιστών» ανήκουν ίσως και οι πιο ανασφαλείς, οι οποίοι μπορεί όντως να έχουν κάνει λάθος επιλογές στη ζωή τους και να μην τους ταιριάζει αυτό που «κυνηγάνε» και καλώς να είναι ανασφαλείς. Το πρόβλημα όμως όλων είναι πως ποτέ δε σκέφτονται τον άλλο, δε μπαίνουν στη θέση του άλλου και δεν κάνουν πράξη το «μην κάνεις στον άλλο αυτό που δε θα ήθελες να σου κάνει», πράγμα το οποίο συμβαίνει έτσι κι αλλιώς για πολυ λάθος λόγους, αλλά ίσως το αναλύσω σε άλλο «άρθρο».

Είναι λοιπόν, αυτοί οι συμπλεγματικοί/κομπλεξικοί, που ξεσπάνε πάνω σε άλλους, γιατί δε μπορούν να ξεσπάσουν στον εαυτό τους. Είναι αυτοί που θα αρνηθούν να εξηγήσουν ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά τους, ενδεχομένως γιατί δεν υπάρχει. Αυτοί που θα φωνάξουν, θα προσβάλουν, θα ρίξουν ευθύνες χωρίς να έχουν ή έστω να βρουν τις σωστές λέξεις να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Αυτοί που θα «κελαηδήσουν» από δω κι από ‘κει, γιατί είναι πιο εύκολο όταν δεν υπάρχει αντίλογος. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν κατάφεραν ίσως αυτό που εσύ έχεις καταφέρει, γιατί πολύ απλά μπορεί να μην τους ταιριάζουν οι επιλογές τους.

Είναι αυτοί που δεν τους αρέσει η ζωή τους και πιστεύουν πως φταίνε οι γύρω. Ας κλείσω λοιπόν με αυτό, όλοι είμαστε οι επιλογές μας. Δε μας φταίνε οι φίλοι μας, η δουλειά μας, η οικογένειά μας κτλ. Όλα είναι επιλογές μας, επιλογή μου είναι οι φίλοι μου, επιλογή μου είναι η δουλειά μου, επιλογή μου είναι να ζω με την οικογένειά μου και να δέχομαι ό,τι με ενοχλεί, ζω με τις επιλογές μου. Όλα μπορούν να αλλάξουν, άλλα πιο εύκολα κι άλλα πιο δύσκολα, το θέμα είναι πόσο το θες εσύ...

Λίγη ακόμα τροφή για σκέψη...

by Elena Atmatzidou

Έχουμε κατά καιρούς διαβάσει πολλά άρθρα για το πόσο έξυπνοι είναι τελικά όσοι ξεχνάνε εύκολα, και γενικά πολλά άρθρα που μετατρέπουν πολλά μας ελαττώματα σε ευφυΐα.

Κανένας όμως δεν έγραψε, τουλάχιστον σε αυτά που έχω διαβάσει εγώ, το πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι αυτός που ξεχνάει!

Εγώ, λοιπόν, ανήκω σε αυτή την κατηγορία, όχι τόσο στους ευτυχισμένους, γιατί μεσολαβούν κι άλλοι παράγοντες και πρέπει να ξεχάσω πολλά περισσότερα, αλλά σίγουρα στους ωφελημένους λόγω της προσωρινής μνήμης.

Στη δουλειά μου μπορεί πολλοί να εκνευρίζονται που δε θυμάμαι πολλά πράγματα, είτε πελάτες είτε συνεργάτες, αλλά για σκεφτείτε ότι εγώ όταν γυρίσω σπίτι μου μπορώ να κοιμηθώ ό,τι και να έχει συμβεί μέσα στη μέρα. Πολλοί θα με έλεγαν αναίσθητη, αλλά δεν είμαι και μπορώ να το πω με σιγουριά, γιατί όταν συμβαίνει το οτιδήποτε είμαι 100% εκεί με όλες μου τις αισθήσεις με μοναδικό σκοπό να λυθεί.

Τα άγχη της δουλειάς και της καθημερινότητας, τα προβλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν και οι μικρές αναποδιές, είναι αυτά που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην παράνοια. Να χάσει τον ύπνο του ή να βλέπει όνειρα επηρεασμένα από τους προβληματισμούς του. Να ασπρίσουν τα μαλλιά του και να στριφογυρίζει για ώρες στο κρεβάτι.

Δεν ξέρω αν χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη σε όσους το παθαίνουν αυτό, αν και προσωπικά πιστεύω πως όλοι χρειαζόμαστε λίγο ή πολύ για διαφορετικούς λόγους, πάντως όσοι ξεχνάνε σίγουρα αυτό το πρόβλημα το έχουν λυμένο.

Με αυτή τη μνήμη, λοιπόν, ξεχνάω και ξεπερνάω σχετικά εύκολα καταστάσεις και αρνητικά συναισθήματα. Πχ.: Αν περάσει καιρός από κάτι που έχει συμβεί, από κάποιον που με πλήγωσε με οποιοδήποτε τρόπο ή που με εκνεύρισε, εγώ δε θα το θυμάμαι στο μέλλον και με αυτόν τον τρόπο δεν κρατάω κακίες

Εγώ λοιπόν μπορεί να μη θυμάμαι το όνομα σου, αλλά το βράδυ θα κοιμηθώ.. εσύ;

By Elena Atmatzidou