Υπάρχει τελικά αυτό το κάτι που θα μας ολοκληρώσει σαν ανθρώπους; Ή πάντα θα έχουμε ένα κενό που θα προσπαθούμε να το καλύψουμε με υποκατάστατα; Έχει κανείς άλλος παρατηρήσει ότι πάντα βρίσκουμε λόγους να γκρινιάζουμε και να παραπονιόμαστε ο,τι κ να συμβαίνει στη ζωή μας;
Έχω και παραδείγματα: Είσαι μόνος στη ζωή, βρίσκεις κάποιον που δε σε θέλει ή σε βρίσκει κάποιος που δεν θες! Είσαι σε σχέση; Το ένα σου βρωμάει το άλλο σου ξινίζει! Είσαι σε μια δουλειά που δεν πληρώνεσαι και παραπονιέσαι ή είσαι σε μια δουλειά που πληρώνεσαι, αλλά δουλεύεις τρελές ώρες και πάλι παραπονιέσαι! Δε βγαίνεις βόλτα και ξενερώνεις που είσαι μέσα το ΣΚ ή γκρινιάζεις γιατί βγαίνεις πολύ! Αγοράζεις ένα φουστάνι, αλλά τελικά μήπως ήθελες εκείνες τις γόβες που είδες και θα πήγαιναν τέλεια με την παντελόνα σου για το Σαββατόβραδο;
Μήπως τελικά είμαστε λίγο τρελοί; Μήπως όλοι θέλουμε τον ψυχολόγο μας; Τι είναι αυτό που θα μας κάνει να χαρούμε; Μπορούν να υπάρξουν ισορροπίες στην καθημερινή ζωή ή αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία θα πρέπει να μάθουμε (αν μάθουμε ποτέ) να ζούμε;
Ιδού η απορία...
by Elena Atmatzidou
Νομίζω ότι γι' αυτό ευθύνεται ο ρυθμός των αλλαγών που συμβαίνουν σε όλους τους τομείς της ζωής ενός ανθρωπου. Ή εποχή που ζούμε έχει τα καλά της οπως και τα κακά της (όπως κάθε εποχή άλλωστε στην ανθρώπινη ιστορία :-P ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ υπερκατανάλωση και ή μαζική παραγωγή οποιουδήποτε αγαθού/ προϊόντος μας έχουν περασει μια μόνιμη "ανησυχία". Πριν καλά καλά πιασουμε κατι στα χέρια μας κινδυνεύει να έχει παλιωσει και εμείς να βομβαρδιζομαστε από απόψεις ότι κατι που αποκτήσανε 3 μήνες ή 6 μήνες πριν Θεωρείται ξεπερασμενο. Κι εκεί κάπου νομίζω ότι πρέπει να κρυβεται το σύνδρομο του ανικανοποιητου.
Νομίζω ότι αν δεν έχει γινει ηδη, που είναι το πιο πιθανό, εμείς όπως και οι επόμενες γενιές θα το έχουν "γονιδιακα" μέσα τους.
Θέμα που αλυσηδωτα σ επηγαινει και σε άλλα θέματα :-)