Πριν λίγο καιρό έγινε μια απροειδοποίητη διακοπή νερού στην περιοχή που μένω. Μιας και ακόμα δεν είχε ζεστάνει τόσο πολύ ο καιρός, πρέπει να είχαμε στο ψυγείο μόνο ένα μπουκάλι νερού.'Ήταν νωρίς το βράδυ όταν συνέβη και η πρώτη μου αντίδραση ήταν απλά η γκρίνια. Έπρεπε να βγάλω τις άνετες πιτζάμες μου, να ντυθώ και να βγω προς αναζήτηση νερού στο μακρινό...περίπτερο. Ας σταματήσω για μισό λεπτό, ώστε να συνειδητοποιήσω σε πόσο μεγάλο βαθμό είμαι κακομαθημένη μεγαλώνοντας σε μια σύγχρονη πόλη. Τι ωραίο συναίσθημα!
Φτάνω λοιπόν στον προορισμό μου, με κοιτάει η περιπτερού καθώς πλησιάζω και αφού με αναγνωρίζει, κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. Μουρμουράω κι εγώ «Τα πήραν όλα;», μάλλον είχα κάποια κρυφή ελπίδα ότι είχε κρατήσει δυο-τρία μπουκάλια μόνο για χάρη μου. Τελικά της είχαν αδειάσει όλο το ψυγείο και ό,τι επιπλέον είχε φυλαγμένο σε κούτες. Όπως φαίνεται δεν είμαι η μόνη κακομαθημένη της γειτονιάς. Για να μην τα πολυλογώ νερό βρήκαμε και φαντάζομαι και οι περισσότεροι κάτοικοι της όμορφης Καλλίπολης, αλλά επιστρέφοντας εκείνο το βράδυ σπίτι, πέρασαν αρκετές σκέψεις από το μυαλό μου, που δεν έλεγαν να με αφήσουν ήσυχη για μέρες μετά.
Αρχικά η εικόνα έξι ανθρώπων μπροστά από ένα περίπτερο, ναι συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου, να κοιτάνε το ψυγείο λες και θα τους προσφέρει το θείο δώρο, πραγματικά με έκανε να γελάσω από νευρικότητα. Είμαστε όλοι συνηθισμένοι να περπατάμε πέντε βήματα μέχρι την κουζίνα και την βρύση μας ώστε να πιούμε νερό, που κάτι τόσο απλό, όπως μια διακοπή νερού, μετατρέπει εμάς τους σύγχρονους ανθρώπους σε ανήμπορα πλάσματα που δε μπορούν ούτε να επιβιώσουν μόνα τους για λίγες ώρες.
Σταματάνε να πουλάνε βενζίνη στα πρατήρια για μερικές μέρες και επικρατεί πανικός. Πως θα κυκλοφορήσουμε χωρίς πετρέλαιο, πως θα πάμε στις δουλειές μας και στις απογευματινές μας βόλτες; Κι αν μας έκοβαν το νερό, τι θα συνέβαινε τότε; Πόσο καιρό θα χρειαζόταν μέχρι να στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου; Αυτές ήταν οι σκέψεις μου και δεν έχουν καμία σχέση με σοβαρά θέματα, όπως την έλλειψη πόσιμου νερού σε άλλες χώρες και τον μεγάλο αριθμό ανθρώπων και παιδιών που πεθαίνουν καθημερινά εξαιτίας αυτού. Ήταν απλά εγωισμός. Γνωρίζουμε γι'αυτά τα προβλήματα, όμως δεν τα ζούμε και δεν τα βλέπουμε. Έχουμε το δικό μας αγώνα "επιβίωσης". Να έχουμε δουλειά ώστε να μπορούμε να πληρώνουμε το νοίκι για το σπίτι, να αγοράζουμε το φαί για το τραπέζι και να πληρώνουμε τους λογαριασμούς για το νερό.
Δεν είναι και τόσο ωραίο τελικά να ξέρω πως η επιβίωση μου εξαρτάται από τα κέφια του ανθρώπου που με πληρώνει. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ ξανά τους λόγους για τους οποίους παλεύω για να επιβιώσω. Ή απλά θα μπορούσα να γελάσω νευρικά για ακόμα μια φορά, γιατί κάθομαι στην άνετη καρέκλα μου και φιλοσοφώ περί νερού και επιβίωσης, μέσω του ίντερνετ που πληρώνω και δεν ζω χωρίς αυτό. Από ότι φαίνεται είμαι πάρα πολύ κακομαθημένη.
by Mariana Laoutari
by Mariana Laoutari
